میل معتقد است که عبارت ذیل، معیار اندازه گیری لذت و درد است:
اگر کسی تجربه دو لذت داشته باشد و بدون ملاحظات اخلاقی جانبدارانه ای، یکی را انتخاب کند، آن لذت، لذت بخش تر است.
به هر حال قابل تامله. وقتی نمی تونن اندازه گیری کنند، ارجاع به وجدان می دهند. اسمیت نیز ایده ناظر بی طرف را به وجدان ارجاع می دهد.
هفت معیار بنتهام در اندازه گیری لذت:
1. شدت لذت و درد.
2. مدت
3. قطعیت یا عدم قطعیت
4. نزدیکی یا دوری (الان یا بعد)
5. بارآوری (یک لذت، لذت دیگری به همراه دارد یا نه)
6. خلوص (میزان عواطفی که از آن لذت یا درد به وجود می آید)
7. حوزه (تعداد افراد مشمول درد و لذت)
فکر کنم که دکتر نعمتی، این مطلب رو در رساله دکتری خود ذکر کرده باشند.
