به تناسب همین مساله به نظر می رسد که یاران مرکز رشد، در عوض اینکه مهارت ها یا دانش خاصی در یک حوزه مشخص داشته باشند، باید ظرفیت و نیز جهت گیری رشد و پیشرفت داشته باشند.
از این رو شاید ملاک های ذیل ملاک های مناسبی باشند:
- ایمان به ضروری بودن تشکیلاتی به نام مرکز رشد
- مساله محور بودن و دغدغه حل مسائل نظام داشتن از زاویه علم و عمل
- روحیه مبارزه طلبی (نه رفاه طلبی)
- روحیه ایثار و گذشت از خود و برای هدف هزینه کردن از خود
- استعداد توام با تلاش
- برنامه مطابق با مساله انتخابی
- جهت گیری تشکیلاتی توام با هدف تغییر اجتماعی
- روحیه شورایی
- روحیه یادگیری
البته باید توجه داشت که این چنین معیارهایی کفایت نمی کند بلکه در ادامه مسیر حرکت یاران رشد، پس از گزینش باید نظام ارتقاء نیز تعبیه شود. ارتقاء صرفا ارتقاء در مساله انتخابی وی نیز بلکه باید تغییر اجتماعی را دنبال کند. به عبارت دیگر ایجاد و تقویت برخی ویژگی ها ضروری می نماید.
- برخی از این معیارها، حتما باید به صورت حداقلی وجود داشته باشند که وجود آنها از بروز گذشته آنها، مشخص می شود. (مساله محوری، مبارزه طلبی، روحیه ایثار، استعداد توام با تلاش)
- برخی نیز ممکن است نباشند اما امکان نهادینه شدن دارند. (ایمان به ضرورت تشکیلات رشد، برنامه، جهت تشکیلاتی برای تغییر)
- اما اگر فرد داوطلب یا هدف انتخاب، یکی از این معیارها را به صورت «ضد» داشته باشد مردود است. به عبارت دیگر شاید جهت تشکیلاتی نداشته باشد اما ضد کار تشکیلاتی نیز نباید باشد.
علت انتخاب این معیارها، اقتضای مسیر حرکت در مرکز رشد است: رشد ما،
- شاید توام با رفاه حداقلی باشد.
- حتما توام با مشکلات و ابتلائات فراوان است.
- حتما نیازمند از خود گذشتن برای هدف است.
- حتما نیازمند جریان سازی و حرکت تشکیلاتی است.
- حتما نیازمند مجاهدت است.
- شاید با ابهام فراوان روبرو باشد.
بنابراین فردی برای مرکز رشد انتخاب می شود که توان حرکت در مسیر را داشته باشد، ابزار رفتن را بتواند فراهم کند و از همه مهمتر عزم رفتن داشته باشد. فردی که در محیط دانشگاه به این مساله نرسیده است که باید برای یک حرکت اصلاحی، خود را آماده قربانی کند، و اساسا باید اصلاح کند، برای خود پوسته ای سخت ساخته که هزار هزار دغدغه مندی دیگران شاید نرم تنی او را لمس هم نکند. کسی که تنی نرم اما پوسته سختی دارد، با محیط همراه می شود اما او که پوسته حساس و ظریفی دارد، در تماس با محیط، درد می کشد ولی سختی تن او، مقاومت شکستن را بعید می سازد.
برخی می خواهند با جستجوی شغل ثابت، پوسته سخت خود را بسازند، برخی با کار فردی، برخی با بی دردی، برخی با رفاه و ...
به نظر می رسد منیت در افراد می تواند:
- دغدغه اجتماعی فرد را نابود کند.
- مبارزه و تلاش برای رفع موانع را حذف کند.
- ایثار و گذشتن را بی معنا سازد.
- توجه به تشکیلات را نادیده انگارد.
- استعدادش را معطل و فاسد کند.
- تکبر آورد و یادگیری را نابود سازد.
و اینجاست که می فرماید: انما یخشی الله من عباده العلماء
چراکه خشیت و به تبع آن خشوع، رمز درک فقر و موتور حرکت رشد است. و چنین فردی حتما به علم می رسد. پس اگر خشیت و خشوع نباشد، حرکت و رشدی نیست و عدم حرکت، علم را نمی یابد.
آن که ترس دارد، حتما به سمت علم است و اگر عالمی یافت شد که خشیت و خشوع ندارد، حتما جاهل است. نه تنها جاهل در برابر علم بلکه جاهل در برابر عاقل.
پس یاران رشد:
- دردمند هستند
- درگیر هستند
- تلاش می کنند
- می خواهند و یاد می گیرند.
- زندگی را راه می دانند و نه رسیدن به مقصد
- خود را نمی بینند
- می خواهند تغییر دهند؛ تغییر حتما به مانع می خورد؛ پس باید بگذرد.
