برای تو ای برادرم می نویسم، برایت و تنها برای تو فراوان سخن ها دارم. از دردها و رنجها، از وصلها و هجرانها، از خنده ها و گریه ها، از شمعها و پروانه ها و پرسوخته ها، از عشق ها و حرمان ها، از آههای در حلقوم فرو رفته، و موهای به سپیدی گراییده و چهره های افسرده و پژمرده و از حالهای پریشان گشته، فراوان برایت گفته دارم ... فراوان.
برادرم ... بیا با هم آرام و بی سر و صدا بگرییم ... چنین که پیداست دیگر فصل خنده گذشته ... دیگر دنیا روی خوش به ما نشان نخواهد داد ... بیا آرام گیریم ... حجة ابن الحسن را فریاد زنیم، سر در چاله های توپها و خمپاره های دشمن کنیم و حرفهامان را به سان فریادهای علی، در کنار نخلستان ها که به چاه می گفت بگوییم.
بیا برادرم، بیا که هر دو از تظاهر زمان خسته ایم و دست و پایمان از پای کوفتن و راه رفتن و راه جستن سخت خسته است. بیا عصایی از نو بسازیم و به سوی او دوباره سفری نو شروع کنیم. دل ما گرفته است بیا به شیرینی دنیا گریه هامان خوش بخندیم و جام شیرین بلا را خوش به سر کشیم و مستانه ره به سوی او جوییم. برای ما دنیای دنیاطلبان جایی سخت و زهر حلائل شد. ترا بخدا بیا بال در بال هم زنیم و از اینجا و از اینان جدا شویم و به سوی کبوتران هم قافله، که منتظر ورود مایند پروازهای زیبا را آغاز کنیم. برادرم بیا بال و پر شکسته مان را جلائی دگر بخشیم و رنگ و رویمان را جلوه ای تازه با رنگ جاودانه بخشیم ... رنگی به سرخی خون.
بیا ای چلچله خسته و افسرده ... بیا تا با هم دوباره سرود وصل را از نو بخوانیم، به آیه های تازه از کلام او، بیا بخوانیم که هان؛ ای خوب، ای بزرگ، ای منتقم، ای جبار، ای مغیث المضطر، ای صاحب خون شهیدان مظلوم ما، دست بسته ی ما را بگیر و ما را با عروجی خوش به دیدار روی خوشت توفیق ده. برای ما خسته دلان دگر این کوی و برزن جز ملال و پریشانی چیز دیگری همراه نمی آورد.
بیا برادرم، بیا دست در دست هم گیریم و مهدی را فریاد زنیم، یابن الحسن، یابن الحسن ادرکنا، ادرکنا، بیا در آغوش هم به مظلومیت اسلام، در هجران شهیدان، به فقدان امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، به درد سخت غربت بگرییم. دیگر من و تو ای برادرم، باید فاصله ها را بشکنیم و دلها را یکی کنیم، بیا الی الابد با هم بگرییم، ما را توان این همه فراق نیست. باید روی خوش مهدی را در فصل سرخ گلوله و در دیار گرم و تفتیده، در آن هنگامیکه خون ما آرام و زیبا بر خاک کربلا می ریزد، با هم خوش بخندیم و مهدی را با هم در آغوش گیریم. دیدار ما در جنت رضوان است. هنوز یادت می آید برادرم، چذابه را می گویم، یا فتح المبین را، یا طریق القدس را، یا والفجر را، برادرانمان را می گویم، آری برادرانمان را، چه خوش خاطره هایی داشتیم. آن لحظات زیبای آشنایی. راستی کجا رفتند آن ماهرویان؟ کدامین سنگدلی، دل خداترس آنان را در هم شکافت و پیشانی و مسجد نماز شب شکن آنان را در هم دوخت... چرا ما ماندیم حال که آنان رفتند.
دیگر حالا رفتن به مزار شهیدان هم خیلی سخت شده است. چقدر دیر کردیم، خیلی تاخیر کردیم، اگر نوبتی هم بود می بایستی خیلی وقت ها پیش، ما هم رفته بودیم. شهادت را می گویم. برادرم آن یار دیر آشنایمان را، آنکه خیلی من و تو آنرا در آغوش کشیدیم ولی عنان برتاخت و ما را به خود واگذاشت. این بار دیگر با گذشته ها خیلی فرق دارد، این بار باید تکلیفمان را با شهادت تعیین کنیم. این بار خیلی تجربه اندوخته ایم. باید تجارت را بکار بریم. باید گامها را آرام بگذاریم.
.... این بار با گذشته هایمان خیلی فرق داریم. باید خاکی شویم. باید فانی شویم. شبهای جبهه را باید "قدر" بدانیم و از مهمانان خدا شویم ...
.... هنگامه هجرت فرا رسیده است و زمان، زمان رفتن است. گویا در اثر دعاهای خالصانه شما رزمندگان بزرگوار، در جنت الهی و باب رضوان الله به رویمان گشوده شده است و ذلت و ظلمت دلمان با پاکی و خلوص قلوب منورتان زدوده شده است. گویا ما را نیز در این قافله پذیرا گشته اند. گویا ساربان قافله ی نور ما ذلیلان رند (هر جایی) را نیز این کاروان پذیرفته است ...
همیشه منتقد