شبکه سازی یا .....؟

تعریف شبکه سازی:
فرد خود را مکلف به حرکت در مسیر ماموریتی می داند. فرد خود را در معرض نیاز دیگران (رحمت خداوندی) قرار می دهد و همت خود را خرج دیگران می کند. به نسبت قرابت با مسائل، مسیر و ماموریت ما، عضویت در شبکه تقویت می شود.
شبکه ساخته می شود نه اینکه ما می سازیم. تکلیف ما صرفا یک مداخله ساده است: خود را در معرض دیگران قرار دادن و ابلاغ فهم خود از ماموریت و مسیر خویش.


فرد، مسیری را درست دانسته، آن را انتخاب می کند و در آن حرکت می کند و با تمام تلاش و توان خویش حرکت می کند. او با تمام داشته های خود، ضمن حرکت در مسیر خویش، در معرض نیاز دیگران قرار می گیرد تا خود را برای دیگران خرج کند. به این صورت مسیر خود را هم به دیگران تا حدی منتقل می کند. از سوی دیگر برای اینکه راه درست، پر رهرو شود آنگاه فهم خود از مسیر خویش را به دیگران ابلاغ می کند.
افراد باید خود را خرج دیگران کنند. سعی کند به صورت برایشی آنچه فرد می خواهد را شفاف کند و تلاش کند آن را پرورش دهد. او باید به سمت داشتن ماموریت و مسیری برود. اما اگر ماموریت وی با ماموریت ما متناسب شد، به صورت هسته وارد منطق کاری هسته می شود. هسته نیز در صورت استمرار مفاهمه به سمت مرکز رشد تخصصی می رود.
مراحل:
تور پراکنی......» همکاری تبرعی.....» جذب آزمایشی......» جذب هسته......» حرکت به سمت مرکز رشد تخصصی.
خدمات:
خدمات قابل ارائه به اعضای شبکه، متناسب با مراحل شبکه سازی متفاوتند. این خدمات را می توان در قالب 4 جریان نمایش داد:

1. جریان آموزش
2. جریان پژوهش
3. جریان مالی و منابع
4. جریان صاحب داری

کتابی جامع در مورد تحریم ها

کتاب «گزارش ناخوانده» را ببینید:

http://gozaresh-nakhande.ir

چند نکته هسته ای

1. لطفا معادل لاتین تحریم های هسته ای را در قوانین تحریمی امریکا بیان کنید. اگر  قوانین تحریمی مراجعه کنید چیزی به نام تحریم هسته ای نداریم. لیست تحریم های امریکا رو می تونید در سایت ofac ببینید.

بنابه تعریف شورای امنیت تحریم هسته ای نداریم بلکه تحریم موشکی و هسته ای داریم به نام منع اشاعه. پس اگر هسته ای هم حذف شود، موشکی می ماند.

a proliferation-sensitive nuclear and ballistic missile programmes-related embargo

لینک

2. تحریم ها موضوعاتی دارند که عمده تحریم ها چند موضوعی هستند: هسته ای و موشکی (منع اشاعه)، حقوق بشر، تروریسم ... . پس به فرض که تحریم هسته ای برداشته شود، همان تحریم به دلیل موشکی ادامه می یابد مثلا بانک مرکزی یا بانک رفاه کارگران، منع اشاعه و ....
3. فرض کنید قرار بر مذاکره باشد. باید بین حقوق، دستاوردها و منافع تمایز قایل شد. کسی که حقوق خود را سلب نمی کند بلکه بر سر منافع و تا حدی از دستاوردها چانه می زند. بماند. نمی خواهم وارد جنبه فجایع مذاکره و ضررهای هسته ای بگویم.
4. گفته می شود اینکه کار به بده بستان کشیده، حاصل سیاست های گذشته است. این حرف را قطعا و کاملا غلط می دانم. صحبت های دکتر جلیلی را قرار دادم تا جوابش را ببینید.
اولا که این امر حاصل سیاست و وادادگی دولت جدید است. در مذاکرات قبل از دولت فعلی قرار بود گام به گام تحریم ها رو برداریم. در آخرین مذاکرات، هم غنی سازی 20 درصد رو پذیرفتند و هم رفع برخی از مهمترین تحریم ها مثل بانک مرکزی که موضوع غیر هسته ای داشت. اما 5+1 اجرای این کار را به بعد از انتخابات گذاشت و زمانی که دید دولت جدید مشی دیگری دارد و حاضر است امتیاز بدهد، از اول شروع کرد و نه از ادامه قبل. پس وادادگی تیم فعلی را به پای تیم قبلی نگذارید.
دوما دولت جدید یک دولتی است که نه بر مبنای منطق و محاسبه بلکه بر مبنای جنگ روانی امورش را پیش می برد. آنها وضعیت اقتصادی کشور را و نارضایت از وضع اقتصادی را بهانه کردند و گفتند که بهبود صرفا از راه تعامل با جهان و کدخدا و به عبارت دیگر امریکا صورت می گیرد. موانعی وجود دارد برای تعامل که یکی هسته ای است. سپس هسته ای را مقابل اقتصاد قرار داد و شعار داد که اگر سانتریفیوژ قرار است بچرخد چرخ اقتصاد هم باید بچرخد. سپس گفت که ما می رویم برای تعامل از مسیر مذاکره. در مذاکره هم بده بستان داریم. ما هم هسته ای رو می دهیم و اقتصادمان درست می شود.
پس اولا سیاه نمایی وضع اقتصادی بیش از آنچه که بود.
دوم اینکه مقابل قرار دادن هسته ای و اقتصاد که الان در ذهن همه پذیرفته شده است.
سوم اینکه با تعامل با امریکا می توان بهبود اقتصادی ایجاد کرد. در حالی که راه علاج بهبود مدیریت و تولید داخل و اقتصاد مقاومتی است
چهارم مذاکره را به بده بستانی تعبیر کرد که باید از حق خود گذشت. اصلا در تیم قبلی حقی داد و ستد نشد. بلکه بحث بر سر منافع هسته ای بود نه حق ما. دوستان بستند که بدهند برود. مفصل است. نگاه به مذاکره را هم اینگونه در اذهان جا انداختند.

درسته که وضع اقتصادی مشکل دارد و داشت اما توجیهی برای وادادگی نیست. در کشور دو نگاه وجود دارد و اصل و ریشه داستان به آن بر می گردد. نگاهی که می گوید اگر با استکبار نه دنیا، تعامل! کنیم مشکلات حل می شود و امید به خارج دارد و داخل را اصلا حساب نمی کند مثل همین دولت بیم و مذاکره به جای امید و تدبیر. دوم هم نگاه مومن به توان داخل و اینکه امید به داخل دارد و البته قایل به تعامل با دنیاست نه مستکبرین. مذاکره با مستکبرین هم به قولی هوشمندانه پیش می رود تا پوزه آنها را به خاک بمالد نه اینکه التماس کند.

روایت مهم دکتر جلیلی از مذاکرات سابق هسته ای

روایت مهم دکتر جلیلی از مذاکرات سابق هسته ای ر از اینجا ببینید.

تجربه، تجربه، تجربه...

مطلب ذیل را دوستی عزیز در باب مسائل روز کشور نوشته اند که خواستم منتشر کنم البته بدون نام:

-    یک بحث دو دو تا چهار تایی ساده... تحریم کرده اند، همه چیز گران شده است. چرا بی خودی وقتی زورمان نمی رسد برای قلدرها شاخ بازی در بیاوریم؟! اصلا چه کار به کارشان دارید؟ بگذارید مردم زندگی شان را بکنند. این همه آدم در کشورهای دیگر دارند راحت زندگی می کنند. چرا نمی گذارید مردم لبخند بزنند و خوشحال شوند! چرا از رفع تحریم ها ناراحت هستید! از تحریم ها چه سودی به شما می رسد که نگران رفع آن هستید؟ مذاکره یعنی بده بستان. خب مگر می شود تحریم ها را بدون هزینه و بدون امتیاز دادن برداشت. بگذارید مردم نفس راحت بکشند...

-    این یک مقدمه ژورنالیستی برای جذب مخاطب نیست. واقعیتی است که بخشی از جامعه این گونه فکر می کنند و البته خرده ای به ایشان وارد نیست. شاید طرز بیان انتقادات و البته فشارهای تبلیغاتی باعث شده است که منتقدان مذاکرات این طور برچسب بخورند. اما حقیقت ماجرا این است که منتقدان دولت هم، همین را می خواهند: راحتی مردم، رفاه مردم، ارزانی و اگر بشود رفع تحریم ها! اما نمی دانم که چه شده است که این گونه تبلیغ می کنند که منتقدان مخالف برداشتن تحریم ها هستند، مخالف شادی و رفاه و خنده مردم هستند، مخالف تعامل با دنیا(!) هستند! مگر می شود ایرانی بود و از راحتی مردم کشور لذت نبرد؟ مگر می شود ایرانی بود و دنبال بهتر بودن معیشت و زندگی مردم به ویژه قشر مستضعف و آسیب پذیر نبود؟ اینها که از بدیهات است! چرا برخی ها تصویری داعشی(!) از منتقدان ترسیم می کنند که دغدغه شب و روزشان این است که بروند امریکا را زیر پا له کنند؟! یک دسته آدم های جنگ طلب و خشن که مثلا نگرانی شان نشست و برخاست با امریکایی هاست و هیچ کاری هم به منافع کشور و معیشت مردم شان ندارند!

-    می گویند انسان ها دو دسته اند: کسانی که از تجربه دیگران استفاده می کنند و کسانی که تجربه ای برای دیگران می شوند! دسته اول افرادی هستند که از تجربه دیگران درس می گیرند و آنچه که قبلاً آزموده شده را دوباره امتحان نمی کنند. اما دسته دوم به هیچ وجه حاضر نیستند از تجربه دیگران استفاده کنند و باید همه چیز را خود تجربه کنند. به همین دلیل هزینه های سنگین و بعضاً جبران ناپذیری در زندگی شان می پردازند؛ هزینه هایی که ممکن است دامن اطرافیانشان را هم بگیرد. این افراد با وجود این که بارها و بارها چیزی را آزموده اند، اما به دلایل مختلف باز هم می خواهد تجربه عینی کنند.

-    مردم ما هم در انقلاب خیلی چیزها را تجربه کردند. برخی ها از این تجربه ها هم به انتخاب خودشان بوده. تجربه هایی که بعضی هایش هزینه های سنگینی داشت، مثل قضیه بنی صدر. «بنی صدری که مستقیماً در سقوط قصرشیرین و خرمشهر دست داشت. حدود چهل روز، پاسداران و مردم در خرمشهر استقامت کردند ولی او حتی یک قبضه اسلحه سنگین به خرمشهر نفرستاد؛ بلکه دستور داد که همه اسلحه های سنگین از جزیره آبادان نیز خارج شود. گویی می‌خواست به عراقی ها امتیاز بدهد و پس از مرگ امام با آنها در پشت میز مذاکره بنشیند و مسئله جنگ را حل کند و به عنوان یک قهرمان به تهران برگردد و اوضاع را قبضه کند.»(آیت ا... خلخالی) اما جالب اینجاست که امام خمینی در همان زمان رای و نظری متفاوت داشت: «و الله قسم، من رای به ریاست جمهوری بنی‌صدر ندادم و در تمام موارد نظر دوستان را پذیرفتم.» خیلی جالب است... رهبر جامعه که باید رهبری کند، باید امر و فرمان به هدایت جامعه بدهد نظرش متفاوت و مخالف با آنچه عمل می شود هست... اما چرا؟ ... مهم ترین دلیل رشد جامعه، افزایش تجربه جامعه و ایجاد بینش و بصیرت بود. تجربه ای شد و البته هزینه ای... گذشت... برگ برگ دفتر تجربیات انقلاب پر است از این ماجراها... از هزینه ها و تجربه ها...

-    چرخ روزگار چرخید و افرادی منتخب مردم شدند که مشی متفاوتی را در پیش گرفتند. تحریم ها اقتصاد کشور را دچار مشکل کرده بود؛ اما مشکل تر از آن ایرادات داخلی بود. در هر حال راهکار حل مسائل در بیرون کشور جستجو شد... از رهبری جامعه در خواست مذاکره با آمریکا را کردند، آن هم با اصرار و پافشاری:

←  گفتم من اعتماد ندارم، خوشبین نیستم به مذاکره، لکن میخواهند مذاکره کنند، بکنند. (12/8/1392)

←  گفتیم خیلی خب، اصرار دارید شما، در این موضوعِ بالخصوص بروید مذاکره کنید. (28/11/1392)

-    به خواست و پافشاری و اصرار دولت جدید و با وجود عدم وجود اعتماد به طرف مقابل، مخالفتی با مذاکرات نشد. البته در چارچوب و خطوط قرمزی که همگی آن در جهت منافع ملی، رفاه و امینت و آسایش مردم هست... رهبری انقلاب که انبوهی از تجربه از رفتارهای آمریکا، چه پیش از انقلاب و چه پس از انقلاب را در اختیار دارد به صراحت از بی نتیجه بودن سرانجام مذاکرات و عدم امکان دست یابی به نتایجی که منافع ملی و مردمی را در بر داشته باشد، سخن می گوید و دلیل اصلی آن را تجربه خود معرفی می کند

←  من البتّه هیچ‌وقت نسبت به مذاکره‌ی با آمریکا خوش‌بین نبودم. نه از باب یک توهّم بلکه از باب تجربه؛ تجربه کردیم. (20/1/1394)

←  من فکر نمیکنم [از] این مذاکرات آن نتیجه‌ای را که ملّت ایران انتظار دارد، به‌دست بیاید. (12/8/1392)

-    کارنامه دشمنی آمریکا با مردم ایران برای همگان روشن است. رفتار فریبکارانه و دروغگویانه آنها در عدم پای بندی به تعهداتشان در همین قرارداد ژنو که سال گذشته بسته شد، دوباره تجربه شد... اما آیا باز هم باید غیرقابل اعتماد بودن آمریکایی را تجربه کنیم؟ ... مشکلی نیست اما به یاد داشته باشیم هر تجربه ای هزینه ای هم دارد ... خیلی باید مواظب هزینه ها بود، هزینه هایی که نه به نسل دیگر، بلکه در همین زمان و در همین شرایط گاهی اوقات زمان پرداختش فرامی رسد... گاهی اوقات هزینه ها بسیار سنگین و جبران ناپذیرند ... گاهی اوقات هزینه ها فقط برنداشتن تحریم ها و عدم پای بندی به تعهد (همانند ژنو) نیستند ... بهتر نیست از تجربه ها درس بگیریم و آزموده را دوباره نیآزمونیم؟

راستی آمریکایی ها چرا می خواهند از مراکز دفاعی و تجهیزات موشکی ایران بازدید کنند؟ ... این تجربه به هزینه اش می ارزد؟

آیا باز هم باید تجربه کنیم تا باور کنیم: آمریکایی ها غیرقابل اعتمادند.

«آمریکائی‌ها، هم غیرقابل اعتمادند، هم غیر منطقی‌اند، هم در برخوردشان صادق نیستند.» (30/4/1392)

ارزیابی بیانیه لوزان از منظر اقتصاد مقاومتی

در این کتاب به خروجی مذاکرات، بررسی گستره و تاثیر تحریم ها و امکان رفع تحریم و جایگاه توافق در بهبود اقتصاد ایران بحث شده است. 

دریافت
عنوان: ارزیابی بیانیه لوزان از منظر اقتصاد مقاومتی

تحلیل لغو تحریم ها در بیانیه لوزان

در بیانیه لوزان صرفا چند خط در مورد تحریم ها بحث شده است که در ذیل می آید:

اتحادیه اروپایی، اعمال تحریم های اقتصادی و مالی مرتبط با هسته ای خود را خاتمه خواهد داد و ایالات متحده نیز اجرای تحریم های مالی و اقتصادی ثانویه مرتبط با هسته ای را، همزمان با اجرای تعهدات عمده هسته ای ایران به نحوی که توسط آژانس بین المللی انرژی اتمی راستی آزمایی شود، متوقف خواهد کرد.

یک قطعنامه جدید شورای امنیت سازمان ملل متحد صادر خواهد شد که در آن برجام تائید شده، کلیه قطعنامه های قبلی مرتبط با موضوع هسته ای لغو خواهد گردید و برخی تدابیر محدودیت ساز مشخص، را برای یک دوره زمانی مورد توافق، لحاظ خواهد کرد.

اما تحلیل این چند خط را بخوانید:

استراتژی من در مورد بحث از مساله مذاکرات هسته ای

در مورد این مذاکرات باید حد و حدود بحث را از پیش تعیین کرد:

1. آنچه در موردش فعلا بحث نخواهم کرد عبارتند از:

• هزینه های هسته ای مذاکرات: فعلا در مورد اینکه چه هزینه هایی در مساله هسته ای پذیرفتیم از قبیل هزینه های فردو و اراک و ....
• عقاید و بارورهای تیم مذاکره کننده و دولت.
  

بحث در این دو مورد بسیار قابل مناقشه، با ملاحظه و غیر قابل جمع بندی است.

2. آنچه در موردش صحبت خواهیم کرد و منطبق با بحث همدلی و هم زبانی با دولت است:

• تهدیدهای توافق برای امنیت کشور از حیث درز اطلاعاتی و جاسوسی از مسائل نظامی ایران که سابقه هم دارد.
  
• لغو تحریم ها

در مورد لغو تحریم ها از دولت و تیم مذاکره کننده دو سوال داریم:

1. آیا تحریم ها طبق توافق ژنو تعلیق شد و فایده ای به ما رسید؟ سخنان زنگنه و هواپیمایی و .... قابل تامل است.
   
2. آیا طبق بیانیه لوزان، قرار است تحریم ها لغو شوند؟ به نظر من، عمده تحریم ها باقی می مانند و قرار است در این مورد مطالبی را بنویسم. 

پس اگر قرار است تحریم ها بماند و هسته ای را از دست بدهیم، بهتر است هسته ای را داشته باشیم و تحریم بمانیم.

متن فارسی بیانیه لوزان

متن فارسی بیانیه لوزان

متن این بیانیه به شرح ذیل است:

از مذاکرات ایران و 5+1 چه خبر؟

با توجه به اهمیت فوق العاده مساله مذاکرات ایران و 5+1 تصمیم گرفتم تا حد امکان به بررسی این مساله بپردازیم. عدالت خواندن بدون اینکه برای رفع ظلم اقدام کنیم، پشتیبانی از ظلم ظالمان است.