کانون عدالت پژوهی و جایگاه نظام مسائل در نظام سازی اجتماعی

مقصود از نظام سازی، طراحی قواعد حرکت جامعه از زاویه حاکمیت دینی است. بنابراین قواعدی مدنظر خواهد بود که جنبه عام و اصل خواهد بود. از رو و با توجه به تعریف «العدل سائس عام و الجود عارض خاص» فرض بر این است که نظام سازی از زاویه حاکمیت ناظر به بعد سائس عام است و اخلاقیاتی مثل جود در حوزه اجتماعی به عنوان عارض خاص در کنار سائس عام قرار می گیرند.

مراحل:

1.       مساله شناسی اجتماعی: در نهایت به استخراج مجموعه عوامل اقتضاء شناسی منجر می شود.

2.       پویانمایی مساله

2.1.    تعامل عوامل اقتضاء شناسی روی یکدیگر، تصویر دینامیک یک مساله را نشان می دهد.

2.2.    در سطح خرد، رفتار مساله را نشان می دهد.

3.       شبکه مسائل اجتماعی

3.1.    در گام اول، از تعامل چند مساله  به صورت استاتیک حکایت دارد.

3.2.    در گام دوم، شبکه مسائل را پویا می کند.

4.       نظام سازی اجتماعی از منظر حاکمیت دینی

4.1.    از منظرهای مختلفی قابل پیگیری است؛ مثلا نظام سازی اخلاقی درون خانواده.

4.2.    در اینجا نظام سازی یعنی تعیین سائس عام از منظر قاعده گذاری حاکمیت دینی و هدایت اجتماعی جامعه.

4.3.    این نوع نظام سازی از زاویه مردم سالاری دینی است که سه پایه دارد:

4.3.1. رشد توام با اختیار و بصیرت (مرحله انتخاب ها)

4.3.2. رشد از طریق مشارکت (مرحله همکاری)

4.3.3. رشد از طریق مدیریت مبتنی بر اقتضائات (مدیریت همکاری ها)

4.4.    در نظام سازی اجتماعی به جهت مقام تجویز نیازمند تقدم سنجی هستیم:

4.4.1. رتبی

4.4.2. زمانی

4.4.3. علّی

4.5.    پس از تقدم سنجی به طراحی نظریه برنامه نظام سازی خرد خواهیم پرداخت.

5.       تمدن سازی:

5.1.    منظور نظام سازی کلان است.

5.2.    تعامل نظام سازی خرد و کلان را تبیین می کند.