عدالت اجتماعی و مردم سالاری دینی
مردم سالاری دینی به عنوان شیوه ای از حکومت داری است که در غایت خویش به دنبال تحقق کلمه توحید از طریق توحید کلمه است. در این بین عدالت اجتماعی به عنوان هدف واسط و میانی، سعی دارد تا زمینه تحقق کلمه توحید را فراهم سازد. بنابراین مردم سالاری دینی را بدون نیل به عدالت اجتماعی نمی توان تصور کرد.
رابطه مردم سالاری دینی و عدالت اجتماعی در سه حوزه قابل تعریف است: رشد، مشارکت، زمینه. از منظر نوع زندگی، رشد عنصر اصلی مردم سالاری دینی است که غایت این نوع حکومت داری را تعیین می کند. عدالت اجتماعی زمینه ساز تحقق رشد در حیات اجتماعی است. از منظر سیاسی، این رشد لزوما از طریق مشارکت همراه با اختیار آحاد جامعه رخ می دهد و با توجه به مفهوم انتظار سازنده، اساسا تمدن اسلامی موعود باید توسط جامعه رقم بخورد و این رشد است که زمینه ظهور را فراهم میسازد. از منظر مدیریتی، نیل به عدالت جهت رشد اجتماعی با شناخت از وضعیت اجتماع و برنامه ریزی مبتنی بر اقتضائات جامعه دینی صورت می پذیرد. لذاست که هم در غایت مردم سالاری دینی، هم در فرایند مردم سالاری دینی (مشارکت و اجرا)، توجه به عدالت ضروری است.
این سه عنصر، مدل مردم سالاری دینی عدل محور را تبیین می کند و از سوی دیگر، شاخص های سیاستگذاری عادلانه مردم سالار را نشان می دهد.
واژگان کلیدی: رشد، مشارکت، زمینه، مردم سالاری دینی، عدالت اجتماعی.
